Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΖΟΣ

Ανάμεσα στα τόσα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και τα κυβερνητικά στελέχη, προσετέθη τελευταία και το θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία. Για άλλη μια φορά, το πείσμα χαρακτήρισε την αντιπαράθεση. Η πολιτεία μέσω της κυβέρνησης που θέλει να εφαρμόσει την πολιτική της καταργεί ουσιαστικά το μάθημα όταν το κάνει προαιρετικό.

Φαίνεται ότι έτσι όπως γίνεται το μάθημα ουδείς προαιρείται να το διδαχθεί! Από την άλλη πλευρά, η Εκκλησία της Ελλάδος, πολιτικά σκεπτόμενη για άλλη μια φορά, διαμαρτυρείται έντονα και άκομψα, διότι νομίζει ότι χάνει τα στηρίγματά της (τα πνευματικά;) στην εκπαίδευση. Ολα αυτά, σύμφωνα με την προσωπική μου εκτίμηση, είναι υπερβολικά. Το ελληνικό έθνος είτε το θέλουμε είτε όχι είναι συνδεδεμένο με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη.

Μήπως πρέπει να δημιουργήσουμε στα νέα παιδιά το ενδιαφέρον για τον χριστιανισμό, ο οποίος εκτός των άλλων υπήρξε ένα μεγάλο φιλοσοφικό ρεύμα που συντάραξε τον πλανήτη πριν από 2.000 χρόνια; Οτι είναι ένας νέος κόσμος αντιλήψεων και ερμηνείας της ζωής που ενσωματώνει πολιτισμούς και ενσωματώνεται σε αυτούς; Οτι αποτελεί μαζί με την ελληνική κλασική σκέψη και το ρωμαϊκό δίκαιο τους πυλώνες της ευρωπαϊκής παράδοσης και του εκσυγχρονισμού; Ότι συνέβαλε δραστικά στην κατάργηση της δουλείας; Οτι ανύψωσε τη θέση της γυναίκας; Και άλλα πολλά; Δεν διεκδικώ τον τίτλο του φανατικού χριστιανού. Αλλωστε ο φανατισμός δεν έχει θέση στη χριστιανική διδασκαλία. Πιστεύω όμως ότι η γνώση είναι ο καλύτερος οπλισμός του ανθρώπου.

Οταν γνωρίζουμε επί της ουσίας τα πράγματα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Επί της ουσίας! Οχι του τυπικού! Τότε μόνο θα μας αποκαλυφθούν αλήθειες και θα μας δημιουργηθούν απορίες. Στην αντίθετη περίπτωση θα παραμένει το μάθημα βαρετό και θα ροκανίζει τον πολύτιμο χρόνο των μαθητών. Ας το ξανασκεφτούμε! Ολοι.

Υ.Γ.: Να υπενθυμίσουμε ότι το ρήμα προαιρούμαι σημαίνει επιλέγω μετά από σκέψη.